Do drugiej grupy zaliczają się te źródła,
w przypadku których ogólna definicja przychodu zawarta w art. 11 u.p.d.o.f.
została dodatkowo uszczegółowiona dalszymi przepisami ustawowymi.
Dotyczy to:
- po pierwsze, stosunku służbowego, stosunku pracy
(w tym spółdzielczego stosunku pracy) oraz pracy nakładczej;
za przychód tak pojętego pracownika uznaje się mianowicie
wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze
(bądź ich ekwiwalenty)
bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń
(art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f).
Wobec nieostrego charakteru zacytowanej definicji
w doktrynie i orzecznictwie pojawiły się kontrowersje,
związane z kwalifikowaniem konkretnych przychodów
do grupy przychodów ze stosunku pracy;
godnym zaakceptowania wydaje się tu być stanowisko,
zgodnie z którym o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy
decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik,
czy też także osoba niezwiązana (aktualnie czy też w przeszłości) z pracodawcą
(por. wyrok NSA z dnia 26 marca 1993 roku, sygn. akt III SA 2219/92,
ONSA z 1993 nr 3, poz. 83,
analogicznie w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 10 lutego 2005 roku,
sygn. akt I SA/Wr 1038/03, Biuletyn Skarbowy 2005/5/26) - po drugie, renty i emerytury, w przypadku którego to źródła
przychodem dla celów podatkowych
jest łączna kwota świadczeń emerytalnych i rentowych wraz ze wzrostami i dodatkami,
z wyłączeniem jednak dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych
oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych (art. 12 ust. 7 u.p.d.o.f.) - po trzecie, członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej
lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną;
przychód z tego źródła ustala się na zasadach ogólnych,
z tym jednak, iż z przychodu wyłącza się
kwotę odpowiadającą udziałowi
w dochodzie podzielnym spółdzielni z działalności rolniczej,
z wyjątkiem działalności
polegającej na prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej